Mijnenvegers - Nederland: boeken - historie en schepen

Mijnenjagers Alkmaar klasse - de Tripartites van de Mijnendienst

In 1974 besloten Frankrijk, België en Nederland een nieuw type mijnenjager te bouwen: de Tripartite. Een vorm van Europese samenwerking die vaak als voorbeeld wordt aangehaald.
Gebouwd van polyester en voorzien van de nieuwste Franse sonar bleken de schepen in Nederlandse dienst uitstekend te voldoen.

Al in 1984 werden de splinternieuwe Haarlem en Harlingen uitgezonden voor mijnenbestrijding in de Rode Zee. Een ommezwaai in de filosofie van zowel de politiek als de marineleiding was hiervoor nodig.
Toen twee mijnenjagers in 1988, voor het eerst sinds de oorlog in Korea, werden uitgezonden naar het oorlogstoneel in de Perzische Golf, leefde het Nederlandse volk mee met belevenissen van de bemanningen.

De schepen blijven de Nederlandse belangen behartigen op zee, zoals bleek in 2011 toen Nederlandse mijnenjagers de enige beschikbare schepen waren voor inzet bij Libië.
Op onze Noordzee ruimen de schepen nog steeds honderden explosieven op.

De vloot van mijnenjagers is door bezuinigingen sterk verminderd, maar hun prestaties zijn door modernisering van platform en systemen toegenomen. In dit boek wordt de noodzaak, ontwerp, bouw, uitrusting en de geschiedenis van de schepen beschreven.

Specificaties

Motor minesweepers - Ameland- en Duiveland klasse, de Mickey's van de Mijnendienst

Dit boek beschrijft de schepen van de Ameland-klasse (105 voet) en de Duiveland-klasse (126 voet). Het waren de eerste schepen die speciaal werden gebouwd voor het opruimen van invloedsmijnen en stonden in Groot-Brittannië bekend als MMS-motor­mijnenvegers. Omdat deze schepen nauw samenhingen met de komst van de magnetische mijn en de ontwikkeling van het magnetische veegtuig, wordt in dit boek ook aandacht besteed aan deze technische vernieuwingen.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden de schepen aangeschaft door de Nederlandse regering in ballingschap en ingezet in Britse wateren. Zij speelden een actieve rol bij de bevrijding van Nederland en maakten de Nederlandse havens opnieuw toegankelijk voor de scheepvaart.

Eind 1945 werd circa de helft van de vloot naar Nederlands-Indië gestuurd om ook daar het mijnengevaar te bestrijden. Pas in de jaren vijftig gingen de schepen uit dienst. In hun loopbaan veegden zij honderden mijnen en legden zij tienduizenden mijlen af in dienst van de Koninklijke Marine.
Het personeel aan boord bestond uit mensen die in en na de oorlog op zee hun plicht deden. Aanvankelijk waren dit vooral vissers, na de bevrijding voornamelijk oorlogsvrijwilligers en later regulier beroeps- en reservepersoneel van de marine.
Twee schepen gingen tijdens hun inzet verloren; bij één daarvan kwam bijna de volledige bemanning om. Ondanks de eenvoudige leefomstandigheden aan boord trotseerden de bemanningen bijna dagelijks het gevaar van mijnen. Vele acties van deze houten mijnenvegers worden daarom terecht vermeld op het vaandel van de Mijnendienst.

Specificaties